Stefano, Restaurant medewerker Lloyd Hotel Amsterdam
Uurloon: 11,63
Werkt: 40 uur per week, verdeeld over 5 dagen
Ik ben 32 jaar oud. 7 Jaar geleden ben ik van Suriname naar Nederland verhuisd. Vanaf het moment dat ik mijn werkvisum had, heb ik direct gesolliciteerd en een baan gevonden. Het was nog best een overstap om van mijn leidinggevende positie in Suriname, onder aan de ladder in Nederland te starten. Mijn gedachte was dat ik door hard te werken, mijn inzet en vakmanschap te tonen, binnen een paar jaar op een soortgelijke functie terecht zou komen.
Na 5 jaar fulltime werken bij het Lloyd Hotel in Amsterdam zit ik nog steeds rond het minimumloon, op een uitvoerende functie. Ik heb het idee van het volgen van een opleiding 2 jaar geleden bespreekbaar gemaakt. 2 Jaar verder is hier nog steeds geen akkoord op gekomen. Onlangs heb ik besloten dat ik niet langer ga wachten op mijn werkgever. Ik ben zelf een lening aangegaan om mijn eigen studie te bekostigen. Ik werk me zelf dus in de schulden omdat ik maandelijks geen geld overhoud om van te sparen. Dit is voor mij de enige manier om te kunnen groeien.
De collega’s en de gasten laat ik niet de pijn zien die ik met mij meedraag. Want het is niet alleen de financiële beloning en de doorgroeimogelijkheden die mij wordt onthouden, het is ook de ongelijke behandeling die mij enorm steekt. Ik zit al 5 jaar op dezelfde functie en ik betaal mijn eigen reiskosten a 240 euro per maand. Terwijl andere collega’s binnen 2 jaar wel doorstromen naar hogere functies en wel de reiskosten vergoed krijgen.
Laatst werkte ik met mijn collega Gijs 4 uur langer door. De supervisor complimenteerde Gijs hierover en bood hem aan de volgende dag vrij te nemen als compensatie voor de extra gewerkte uren. Tegen mij werd niets, helemaal niets gezegd. Ik voelde mij op dat moment overgeslagen, genegeerd en niet gelijkwaardig. En dit is nog maar 1 voorbeeld.
N.a.v. de protesten van BLM ben ik wakker: Mensen van kleur worden structureel op heel veel gebieden onthouden van kansen. Vele mensen van kleur leven in armoede. Iets wat ik in Suriname ook heb gekend: geen geld voor kleding, 3 - 4 jaar met de zelfde schooltas naar school totdat de boeken eruit vielen, iedere dag brood met suiker en een moeder die alleen maar bezig is met overleven. Ik ondervind hier nog steeds dagelijks de gevolgen van. Hetzelfde zie ik nu in Amsterdam gebeuren. Laatst zat ik tegenover een moeder met twee kinderen in de metro, ze droegen lappen stof aan elastiek gebonden, te kleine slippers en geïmproviseerde mondkapjes. Pure armoede. Het verdriet in de ogen van de kinderen, niet te beschrijven.
Nederland is een super rijk land, met vele kansen, vrijheden en privileges. Maar dit kan je alleen zeggen als je je ogen sluit voor deze kinderen die in armoede leven. Want als je vanuit hun ogen Nederland zou omschrijven dan zou je zeggen dat Nederland een land is van armoede, ongelijkheid, van onderdrukking en uitbuiting. Het is tijd dat we de ketting van het verleden breken, van het eeuwenoude systeem dat is gebouwd op ongelijkheid, onderdrukking en uitbuiting. Zolang niemand de ketting verbreekt zal er niets veranderen. Daarom strijd ik mee Voor14, een sociaal economische strijd die onlosmakelijk is verbonden met anti racisme, gelijkwaardigheid en solidariteit.
BezoekadresVeluwezoom 5
1327 AA Almere
Naar de uitgebreide
contactpagina
Inloggen Mijn FNV Horeca
